Τα μωρά έχουν έντονα ανεπτυγμένο το ένστικτο του θηλασμού και για να ικανοποιήσουν αυτήν τους την ανάγκη, χρησιμοποιούν τα δάχτυλά τους ή άλλα αντικείμενα. Η συνήθεια του θηλασμού της πιπίλας ή του δακτύλου συγκαταλέγεται στις λεγόμενες παραλειτουργικές έξεις, οι οποίες διαμορφώνουν διαφορετικές συμπεριφορές σε σχέση με τις φυσιολογικές λειτουργίες του στοματογναθικού συστήματος, όπως η μάσηση, η επικοινωνία, η αναπνοή και η κατάποση.

Τα μωρά έχουν έντονα ανεπτυγμένο το ένστικτο του θηλασμού και για να ικανοποιήσουν αυτήν τους την ανάγκη, χρησιμοποιούν τα δάχτυλά τους ή άλλα αντικείμενα. Η συνήθεια του θηλασμού της πιπίλας ή του δακτύλου συγκαταλέγεται στις λεγόμενες παραλειτουργικές έξεις οι οποίες διαμορφώνουν διαφορετικές συμπεριφορές σε σχέση με τις φυσιολογικές λειτουργίες του στοματογναθικού συστήματος, όπως η μάσηση, η επικοινωνία, η αναπνοή και η κατάποση.

Ο θηλασμός ενός ή περισσοτέρων δακτύλων (ακόμη και πριν γεννηθούν) και της πιπίλας υιοθετείται από τα βρέφη και τα μικρά παιδιά, διότι έχουν την ανάγκη της διατροφής, τους παρέχει ασφάλεια επειδή υποκαθιστά τη σύνδεσή τους με τη μητέρα, τα ηρεμεί και πολλές φορές τα βοηθάει να αποκοιμηθούν προσφέροντάς τους μεγάλη ευχαρίστηση.

Συνήθως τα παιδιά σταματάνε την εκμύζηση από μόνα τους πριν την ηλικία των τεσσάρων χρόνων. Σε περίπτωση που ο θηλασμός γίνεται με μεγάλη ένταση και για παρατεταμένο χρονικό διάστημα (πέρα των 2  ετών) μπορεί να επηρεάσει τα δόντια, τη θέση τους, όπως και η ανάπτυξη των γνάθων.

 

Θηλασμός και Δόντια

Πιο συγκεκριμένα, τα προβλήματα που σχετίζονται με το θηλασμό του δακτύλου και της πιπίλας στα δόντια του παιδιού είναι:

  • Η αυξημένη οριζόντια πρόταξη (πεταχτά δόντια).
  • Το άνοιγμα μεταξύ των άνω και κάτω προσθίων δοντιών κατά  την σύγκλειση (χασμοδοντία).
  • Η πλημμελής κατάποση (προώθηση γλώσσας ανάμεσα στα   δόντια κατά την κατάποση).
  • Τα προβλήματα ομιλίας ειδικά με το γράμμα σίγμα διότι υπάρχει “κενό” μεταξύ των δοντιών ανάμεσα στην άνω και κάτω γνάθο.

Η παρατεταμένη χρονικά αυτή συνήθεια, σύμφωνα με τους ψυχολόγους, σχετίζεται με κάποια μορφή μητρικής συναισθηματικής έλλειψης και καλό είναι να διακόπτεται όσο το δυνατό πιο σύντομα. Οι προσπάθειες θα πρέπει να ξεκινήσουν γύρω στην ηλικία των 2 ετών και να σταματήσουν στα 4 οπότε και τα παραπάνω προβλήματα μπορεί να αυτοδιορθωθούν. Αν όμως παραταθεί μετά το 4ο έτος, μπορεί η αλλαγή της θέσης των δοντιών και των γνάθων να γίνει μόνιμη και η επιδιόρθωσή τους δύσκολη. Βέβαια ανάμεσα στο πιπίλισμα δακτύλου και πιπίλας η χρήση της πιπίλας είναι προτιμότερη διότι σταματά ευκολότερα και δεν προκαλεί τις ίδιες στοματογναθικές ανωμαλίες.

Το πλέον κατάλληλο άτομο για να συμβουλευτείτε στη περίπτωση αυτή, είναι ο ορθοδοντικός. Μάλιστα με τη βοήθειά του υπάρχει μεγάλη πιθανότητα μέσω συζήτησης με το παιδί να σταματήσει το θηλασμό των δακτύλων ή της πιπίλας. Ωστόσο, αν δεν σταματήσει, μπορεί να τοποθετηθεί στο στόμα για 3 – 6 μήνες ένας ειδικός ακίνητος ορθοδοντικός μηχανισμός ο οποίος θα εμποδίζει το δάκτυλο ή και την πιπίλα να θηλάζεται.

Η παρατεταμένη χρονικά εκμύζηση του δακτύλου ή της πιπίλας μπορεί να επιφέρει σημαντικές στοματογναθικές αλλαγές, όμως αν η διάγνωση της παραλειτουργικής αυτής έξης γίνει έγκαιρα, υπάρχει η δυνατότητα για πρόληψη και για την διευκόλυνση μιας μελλοντικής ορθοδοντικής θεραπείας! Στην ορθοδοντική κλινική Great Smile παρέχονται υπηρεσίες Παιδοδοντίας, όπως και παιδικής ορθοδοντικής για την επίλυση οποιουδήποτε προβλήματος!